Innerlijke onrust en jezelf bloot geven
Innerlijke onrust en jezelf bloot geven
Innerlijke onrust en jezelf blootgeven
Vanmorgen zag ik een collega met een bericht over blootgeven. Waar zei het in de beeldige vorm doet inspireerde mij dit om het in mijn blog te doen
We kennen allemaal wel dat we soms van die momenten hebben van ik wil wat nieuws. Een nieuw kapsel, inrichting, nieuwe spullen en ga zo maar door.
Natuurlijk is dit enkel mijn visie en ook niet in elke geval zo.
En natuurlijk mag de kast ook eens ergens anders staan of moet er een nieuwe broek gekocht worden. Ik bedoel meer dat de drijfveer op een ander vlak licht.
We kennen ook allemaal wel de bak met chocolade ijs als je verdrietig bent en welke dingen heb je zelf?
En als we dan verder gaan op dat vlak, merk ik nu pas nu ik het totaal anders doe dan vroeger dat ik (h)erken welke vluchten ik heb gemaakt om maar niet te hoeven voelen.
Dit word in mijn ogen alleen al gevoed door het omdenken. Want hier slaan we soms en soms wat vaker in door. Omdenken is goed, maar je mag en wellicht moet je zelf ook de pijn doorvoelen om het te kunnen helen. Want wat nu vaak gebeurt is dat het omdenken veranderd in om handelen. Ow kan dit niet meer…och doe ik het toch zo…..Loopt dit vast….dan stop ik ermee en doe ik wat anders…..
Want hier in mijn ogen vaak ontbreekt is de (h)erkenning van je eigen deel erin. En voel deze eens…..
En natuurlijk zeg ik niet dat jij dit niet doet of dat je nu gelijk met iedereen in gesprek moet gaan. Nee ik wil ook eens naar de mindere dingen kijken. Want moeilijke, pijnlijke dingen bedekken lost niks op. Wanneer de bedekking weg is, zit het er nog steeds. Wanneer je het aangaat kun je het helen. Kijk eens naar houtrot in een schip. Je kunt het bedekken met een laagje verf of je gaat het langzaam aan en geeft het de tijd om alles te herstellen.
Mij word wel eens gevraagd. Heb je alweer een vriendin? Nee ik gun mijzelf nu eerst de tijd om te helen.
Sommige zullen vast (h)erkennen dat als de ene relatie over is, het heel fijn is dat je een nieuwe vlam ontmoet, wanneer je gaat scheiden van iets/iemand van baan gewisseld word, nieuwe opleidingen, er een reis word geboekt en ook (er)kennen we de mensen die volledig in boosheid keren.
Ik ben twee jaar geleden gestopt met roken en merk nu steeds meer dat het een vlucht was. Even weg van……
Nu ik deze vlucht niet meer wil en de andere vluchtmanieren uit het verleden (h)erken, mezelf de tijd gun, tijd voor mezelf neem, de pijn aanga, de rotten plekken aan het behandelen ben en helemaal terug ga in mezelf zonder afleidingen (tuurlijk doe ik ook soms leuke dingen ) kom ik mezelf echt tegen.
En wat is het ongelofelijk zwaar om door deze dikke laag blubber vooruit te komen. Om steeds maar weer in beweging te blijven en niet verder te zakken. En dan ga je eens kijken waar je ballast kan loslaten en merk je al gauw hoe zaken echt in elkaar zitten.
En dan zie je ook dat wat je gegeven hebt, niet altijd terug komt op de manier hoe jij het nodig hebt (en misschien wel)
En pas nu merk ik hoeveel werk het is om bv een scheiding partner, vriend, persoon te laten helen in jezelf. En dat iedere scheiding en apart stuk is en dat gewoon verder gaan als zijnde een laagje verf is op een rotte plek. Mooi van buiten en onhersteld van binnen.
De afgelopen jaren ben ik steeds verder afgezakt in mijn lagen. Heb belangrijke keuzes gemaakt en kunnen maken, zaken doorvoelt, bewustzijn veranderd, meer in het nu gaan leven, beter voor mezelf gaan zorgen, me eigen plek gecreëerd en nog veel meer mooie stappen.
Vanuit mijn opleiding klank pedagogiek gaan we steeds verder naar de negatieve gedachtes , overtuigingen en de diepte in. Een plek helemaal binnen in je. Iets wat vele waarschijnlijk ver weg gestopt hebben of net zoals mij mooie muren omheen gebouwd hebben.
En vanuit mijn verleden heb ik de afgelopen jaren hard gewerkt aan een “ thuis” en “ veiligheid” want een veilig thuis heb ik al helemaal nooit gehad.
Ik heb 15 basisscholen gehad, heb op internaten gezeten, in pleeggezinnen gewoond en heeeel vaak tussen mama en papa letterlijk heen en weer gesleurd.
Waar mijn afgewezen kind is geboren. Iemand die geen papa en dan weer mama of dan allebei had om zijn tekening aan te laten zien, een verhaal te vertellen, uit te huilen, zijn eerste liefde te delen en vul de rest maar eens in……?
Mijn boosheid op de hele maatschappij begon al jong. Ik wisselde vaak van scholen en werd dagelijks blootgesteld aan agressie en geweld met, voor, tegen en bij mij. Ik leerde om geweld te gebruiken en deed dit ook vanaf groep 4/5 in driftbuien. Waar ik nog meer in de afwijzing groeide. (later meer hierover )
Mijn innerlijke afgewezen kind kan ik nu ontmoeten doordat ik door deze diepe baggerzooi heen kan , durf en wil gaan.
En de ene dag gaat dit beter dan de andere en ben trots op iedere stap die ik zelf maak.
Durf dieper te gaan en geef jezelf de tijd om te helen, te herstellen en jezelf te ontmoeten.
Waar we de pijnen mogen omarmen en je innerlijke verdriet mogen troosten. Om zo te herstellen en je innerlijke ballast te verlichten.